Ik begon de therapie, in juni was dat, met een beeld dat ik uit een boek had. Uit Prep van Curtis Sittenfeld. Topboek. In dat beeld stond de hoofdpersoon op een brug te kijken naar hoe een rivier vol rotzooi onder haar door stroomde. Zo voelde ik mij, zei ik. Soms. Maar al zo lang. Alsof ik netjes gewassen en aangekleed op een brug sta te kijken, of niet sta te kijken, al naargelang, naar alle rotzooi onder en in mij.

Gisteren zocht ik dat beeld nog eens op. Het gaat helemaal niet over rotzooi. Het zegt eigenlijk nog veel beter dan ik dacht waar het wel over gaat.

"And the things you said, the walk from chapel to the schoolhouse, your backpack, tests, these were a bridge running above the rushing water of what you actually felt. The goal was: learn to ignore what's down below."

Ik vroeg of ik naar het toilet kon en ze deed de deur van de badkamer voor me open en toen stond daar een geraamte in de douche.

Feit.

Het zijn de laatste zinnen in een boek dat ik nog moet lezen, Djupa ro van Lisa Bjärbo. Ik zie ze ergens passeren. Ik krijg er tranen van in mijn ogen.

"'Vi kommer nog att bli okej,' säger jag.

Och det får räcka så.

Det får faktiskt räcka så."

Om pakweg twee uur vanmiddag zat ik in de cafetaria van AZ Monica in Deurne. Ik had mezelf overtuigd groot te eten, dus had ik net een bord frieten met videe en een kommetje erwten op (ik hou van erwten). Ik las De maan-zaak, dat gaat over leven op de maan, en ik kon me met die cafetaria met zijn hoge glazen plafond goed voorstellen hoe dat moet zijn, zo'n maanbasis.

Om pakweg twee uur vanmiddag werden alle vier de wijsheidstanden van mijn lief getrokken.

Tegelijkertijd zorgden mijn schoonouders voor mijn kindje met koorts en keelontsteking.
Zelf was ik in rekordtempo verkouden aan het worden.

En Daan en Ollivier waren onze nieuwe boekenkast aan het bouwen.

Dat was veel voor één moment.

Het zijn geen lessen meer maar geboden.

1. Ga op tijd slapen.

2. Kijk niet naar je werkmail als je moe, doodop eigenlijk, bent.

Amen.

Voor mijn werk schrijf ik mee aan een soort brochure over baby's slash peuters en boeken.

Dat is interessant.

Er staat namelijk in dat baby's van boeken houden en waarom. En hoe je dat eigenlijk doet, voorlezen aan zo'n mini-uk. Maar ik schrap de zin van elke dag minstens vijf minuten wegens sciencefiction. Ik maak ervan: zie het niet te groot, peuters zijn wriemelkonten. Die van mij toch. En dat zou naar verluid een rustig kindje zijn. Maar ik kan niet alles schrappen. Boeken zijn belangrijk en fijn. En ik geloof graag dat je kindje in slaap lezen rust brengt en een warm en veilig gevoel geeft. Maar dan denk ook: ok. Gaan slapen is slaap lekker zeggen tegen alles en iedereen, pyjama aan doen, flesje drinken, indommelen, tandjes poetsen en elke keer trots zijn dat we dat ook echt doen, slaapzak aan, tutje nemen, knuffel nemen, liedje zingen, bedje in, zoen. Voorlezen, zo met een boek bij of naast of in bed, dat komt later wel, weet ik.

Ja toch. 

Dat je als jonge en onzekere ouder overstelpt wordt met goeie raad en dingen die je moet doen om je kind niet van jongsaf aan te verprutsen, mail ik naar mijn collega. Dat je erg sterk moet staan om niet van meet af aan een schuldgevoel op te doen. En dat dat gezond verstand waarvan je altijd dacht dat je het had en dat je gewoon zou volgen, nouja, dat dat snel zoek geraakt.

Maar een brochure dus. Voor jonge ouders. Die het beste voor hebben met hun mini-uk.

Dáárom hebben we de tv boven gezet. Niet om vanaf half acht ofzo onder de dons naar het Klapsalon en Komen Eten en Jani en De Rechtbank en K3 Zoekt K3 en Geubbels En De Idioten en De Slimste Mens en Jonas En Van Geel te liggen kijken. Maar om te kleuren terwijl Bent van Looy op Klara babbelt over Engeland en filmmuziek en die muziek laat horen. Om daarna een hoofdstuk in Far from the madding crowd te lezen, het geweldig te vinden, maar een beetje, eh, moeilijk van taal, en van boek te wisselen. Om een tweede kop thee te maken. Om verder te lezen in het boek dat ik wel helemaal snap en een stuk chocola te eten. Om iets te bloggen. Om dan toch weer 10 op 10 reviews van Panasonic broodmachines te lezen en niks meer te geloven van die reviews. Om weer te lezen.

"Ik bedoel stukjes over je leven die anderen mogen lezen. Het gaat erom dat je lezers meemaken wat jij meemaakt, dat ze zien wat jij ziet. En dan mag je er af en toe best wat bij fantaseren."

En

"En afkijken, hè," riep ze me nog na. "Goed afkijken hoe andere schrijvers het doen."

Dat doe ik ook. Ik lees heel aandachtig alle schrijftips die Katinka van dertien in Hoe ik per ongeluk een boek schreef krijgt van de grote beroemde schrijfster tevens buurvrouw Lidwien. Show, don't tell. Scènes. Dialogen. Enzo. Best grappig. En ik kijk hoe Annet Huizing springt tussen het verhaal dat Katinka schrijft en het leven dat ze ondertussen leidt. En hoe ze, Annet Huizing dan, goochelt met MacBooks en iPhones en Midsomer Murders en de Hema. 

Ik hou het niet meer zo geheim dat ik een verhaal probeer te schrijven. Dat maakt het wat echter. En spannend.

Hoe ik per ongeluk een boek schreef / Annet Huizing (Lemniscaat, 2014)

So what's new pussycat.

- Het is ineens herfst geworden.
- Ik was net op tijd om McDreamy te zien doodgaan.
- We hebben een boekenkast afgebroken en weer opgebouwd en nu is er een nieuwe boekenkast in de maak.
- Mijn lief heeft een muur geschilderd terwijl ik voor een koortsig kindje zorgde.
- Ik moest vandaag echt bijna echt helemaal huilen bij de therapeut.
- Ik nam 15 minuten blitzpauze tussen crèche en veel-te-doen, en dronk koffie in de broodjeszaak op de hoek. Het is er vreselijk ongezellig, en de klanten vertellen vreselijk lange en persoonlijke verhalen aan de waardin, en ik wist: hier is het goed.
- We kregen op twee dagen tijd tickets én babysit (en dan toch weer een andere babysit) geregeld, dus zagen we Spinvis met de hele band, en ik zong en danste en wat was dat heerlijk.
- Ik schreef een hele dag aan mijn verhaal over Mio en Tommie (en Elsie en Mujad).
- Ik fietste door de regen.
- Ik wil een broodmachine en zelf brood bakken.
- We maakten Hemsley & Hemsley dal voor een heel weeshuis en god wat is dat lekker en hartverwarmend.
- Henning Mankell ging dood en ik haalde boeken van hem uit de bib die niet over Wallander gaan.
- Saar heeft een nieuwe fantastische muts die ze weigert te dragen. Idem voor de handschoenen die ze al had.

Ik was met mijn lief op zijn zeven-weken-date met de dagkliniek. Mijn lief heeft de ziekte van Crohn en krijgt remicade maar verder alles goed, hij voelt zich allerminst aangesproken door de affiche die hem kracht wil geven om ziekte en werk te combineren. Ik denk dat hij die affiche niet eens gezien heeft.

Maar ik ging dus mee. Dat was een miljoen jaar geleden, meestal gaat hij gewoon alleen. Ik zat naast zijn zetel in een zetel die iets minder functies en geen stekker had. Ik haalde koffie uit de termos bij het onthaal. Ik luisterde naar wat de verpleegster tegen de oude man zei. Ik las de Dag Allemaal, de Weekend Knack en twee Libelles. Ik ging mee op consultatie bij de dokter. Ik keek uit het raam. En de hele tijd, de hele tijd, dacht ik: hier is Saar geboren. Daar zo, zei mijn lief. Hij wees naar een verdieping onder ons, met kleine ramen waar je niet door kon kijken. Daar, in zo'n kamer is ze geboren.