Ja, ik zou ook nog een plan maken en een strak daaraan gekoppelde boodschappenlijst, want vrijdagmiddag meteen na het werk en vlak voor de nachtrust ga ik bakken voor een feestje. En voor vrijdagmiddag geraak ik niet meer in de winkel. Dus zou mijn lief boodschappen doen, morgen. En ik zou een plan maken dat vooralsnog bestaat uit te veel havermoutkoekjes, safraancake, prästgårdens pepparkaka, nader te bepalen cupcakes met eveneens nader te bepalen icings en brownies.
Ik zou dat plan zelfs kunnen maken in plaats van er hier over te zitten palaveren.
(Hm.)
Ik wil maar zeggen dat ik mijn lief uiteindelijk om veel boter en veel bloem en veel suiker zal sturen en dat dat ook wel in orde zal komen.

Ik zat vanmiddag aan de Graslei in Gent een beetje te staren over het water en te bedenken hoe de zon daarin scheen en ook hoe de mensen in Gent anders praten dan in Antwerpen. Er vaarde een bootje voorbij en de gids zei iets over het huis achter mij. Iedereen keek. Het was vast interessant. Ik bedacht hoe ik nooit met een gids in een bootje gevaard heb in Gent.

Er was land dat glooide en iemand had er boerderijen in gestrooid. Er groeide koren en graan. Het waaide en het woei. We hadden fietsen. We zagen vanuit ons huis de einder, zoals dat ineens omhoog ging, en we wisten dat dat ook ineens omlaag ging en dat daar de zee lag.

Ik lees The principles of uncertainty van Maira Kalman, over de kleine belangrijke dingens des levens, die dikwijls bij een tweede zicht meer kleur hebben dan bij een eerste, en welja: daar wordt een mens wat levendiger van. Dat kan een mens soms goed gebruiken.

Ik lees ook It could be worse, you could be me van Ariel Leve, over de kleine onbelangrijke dingens die willens nillens het leven al te zeer bepalen, en welja: daar herkent een mens zichzelf in. In dit geval wordt een mens daar niet levendiger van, integendeel durf ik zeggen, maar zo'n herkenning, dat is ook zijn geluk.