Eén doosje met pillen voor na het eten.
Eén doosje met pillen voor vóór het eten.
Aha ok, zeg ik en ik kijk alsof ik het allemaal verwarrend vind. Niet lang. Logisch, zeg ik.
Waarom? vraagt de apotheker.
Dan is je maag rustig tegen dat je er je eten op gooit, zeg ik.
Correct, zegt de apotheker.

Ik wou de zee zien. Ik nam de trein. Ik las over mensen die liever een boek lezen dan naar een feestje gaan. Ik luisterde naar de golven en neuriede van de hele stad is veranderd.

Oostende is op zijn minst fascinerend. Het is lelijk en verouderd en af en toe erg mooi. Op het strand was het stil. Een paar honden. Ik met mijn tas en mijn boek en mijn zakje zeeschelpen voor thuis van Moeder Babelutte.

Ik knijp mezelf in de arm voor deze nieuwe maandagen waarop ik tussen stapels boeken laveer en inventariseer en bedenk en schrijf en moet schrijven, ook als dat niet lukt. Ik knijp mezelf in de arm voor deze maandag waarop ik tot 's middags in pyjama lees en schrijf en één twee potten thee voor mezelf maak, terwijl de grote en de kleine kat naar binnen en naar buiten lopen.