De beste mama van de wereld willen zijn want de beste dochter van de wereld hebben.

Wat gek. Nikki heeft geen kaka gedaan vannacht. Dat doet ze anders elke nacht. Maar Nikki spaart. Eén dag, twee dagen, drie dagen, zeventien dagen. Ze spaart voor een bajsfest. De tekst is heerlijk en kurkdroog, men herregud hoe geweldig blijft het illustratiewerk van Emma Adbåge.

Alex Schulman en Emma Adbåge, Bajsfesten (Rabén & Sjögren, 2010)

Ik verzamel het jaar in gedachten. Dat klinkt als een project, maar het gaat vanzelf. Als mijn lief Nescio uit de kast haalt om iets te lezen of opnieuw te lezen, lig ik weer in bed en in het donker naar De uitvreter te luisteren. Ik heb vaak naar De uitvreter geluisterd, zo mooi voorgelezen door Job Cohen, om rust te vinden en in slaap te komen. Toen ik in de zomer écht niet meer kon slapen, merkte ik hoe ik al die keren bijna nooit het einde gehaald had. Over écht niet meer kunnen slapen gesproken: dan stond ik 's nachts om vier uur op en ging ik, kussentje onder mijn buik, naar de herhaling van het nieuws en Terzake liggen kijken. Of naar Johan Falk. Topreeks, Johan Falk. Het hoort bij juli en augustus zoals Grey's Anatomy bij de middagen in november is gaan horen.
2014 draait rondjes in mijn hoofd.
2014 was een wonder.

Saar zat in een tentje op wielen dus die had nergens last van. Maar wij werden nat en ik had mij nieuwe laarzen nog niet waterdicht gemaakt. Ik zal nog eens dure schoenen kopen, mompelde ik terwijl ik van modderpoel naar plas hupte. En dat ik mij fuckerdefuck toch altijd weer laat vangen en fuckerdefuck toch altijd weer mee naar die fuckerdefuck natuur ga. Niets is leuker dan met Kerst en kind in de regen door een bos wandelen.

Vandaag een jaar geleden deed ik 's ochtends die zwangerschapstest en het streepje sprong er meteen vanaf. Positief. Positief! Ik zat op de rand van het bad en kroop daarna met stokje en streepje en al weer bij mijn lief in bed. Later die dag namen we de tram tot Mortsel en wandelden we terug over Zigeuner. We hadden het een beetje over namen en kinderen.

Vandaag een jaar geleden haalden we een zwangerschapstest. Ik durfde de apotheek niet alleen binnen.

Drie keer is een traditie: elk jaar een nieuwe Year Calendar. (Ik denk dat die van 2014 maar een souvenir wordt.)

Vijf wasbare luiers en vijfentwintig wasbare vochtige doekjes in de voor-het-eerste-gebruik-week. Eén fleurig overbroekje. Eén doosje dat nu al naar lavendel en kamille ruikt. Een plan om de was te drogen zonder mijn benen te breken als ik iets uit de kast wil halen. Daar word ik blij van.

"Dit is fredagsmys, Saar. Met z'n allen in de zetel liggen en pizza uit dozen eten en naar een slechte film kijken. Nee, de film moet niet slecht zijn. Maar je weet nooit of een film goed gaat zijn als je begint te kijken en je hebt 'm nog nooit gezien. Snabba Cash II was niet goed. Maar dat maakt niet uit."

"Allerlei vogelsporen in de sneeuw ontdekken. Kerstschoven in de appelbomen zetten voor alle mussen en goudvinken en koolmezen. Een kerstboom te hebben die je zelf in het bos uitgezocht had. Thuiskomen in de Timmermanshoeve als het donker begon te worden en de sneeuw bij de voordeur van je kleren afkloppen en daarna de keuken in lopen waar alle kaarsjes aangestoken waren en het vuur in de kachel knapperde. 's Morgens in het donker wakker worden als papa de kachel aan het aanmaken was. Nog wat in je bed blijven en naar het vuur in de kachel liggen staren. 's Avonds over de zolder lopen en een beetje bang zijn, een heel klein beetje maar! Sleeën op het ijs, helemaal tot aan de vaargeul en dan ook een klein beetje bang zijn. In de keuken met Malin zitten kletsen, net als nu, en kaneelbroodjes eten en melk drinken en helemaal niet bang zijn."

Astrid Lindgren, Samen op het eiland Zeekraai (Ploegsma, 2003), voor de gezelligheid. En omdat we in de zomer terug naar Styrsö willen. Met baby. Karin mailt dat ze nu ook een spijlenbedje en een kinderstoel heeft.

Het is onze dag niet. We staan met z'n tweeën te kijken naar hoe ze huilt en blijft huilen. We weten niet wat te doen. En ik ben moe, zo moe, en ik heb hoofdpijn en mijn lief moet gaan werken en en en. Het is onze dag niet. Als ze na het eten in slaap sukkelt, knoop ik de draagdoek om. Als ze wakker is en weer ongelukkig, draag ik haar op mijn borst. Ze hangt scheef en de doek draait vervelend over mijn schouder maar hey, ach, het gaat 'm niet om lange wandelingen vanavond. We wringen ons van uur naar uur, we sukkelen de avond in. Nog heel even en het is kerstvakantie.

Ik leg haar op haar buik op de mat en ik ga naar de keuken en als ik weer terug ben, ligt ze op haar rug.

Pompoenpuree uit de diepvries halen en terug gekatapulteerd worden naar de dag dat Saar besloot af te komen.

Gebakken pompoen in tomatensaus, aardappelen met veel look, veldsla, geroosterde amandelen.

Soms bespied ik haar. Dan sta ik achter het hoekje naar haar te kijken. Dan speelt ze of rommelt ze met haar knuffel of praat ze of kijkt ze, maar niet naar mij. Wat is ze dan mooi.

Zo'n wilde bos eucalyptus ("doe er maar twee"), wat ruikt dat lekker. En naar Kerst. Nog voor er een boom staat.

Haar dutjes overdag zijn breekbaar. Ik probeer te zien wanneer ze moe is, ik probeer haar te slapen te leggen, ik zoek een plek waar ze wil zijn ook al weet ze het misschien zelf nog niet, ik zing een liedje of ik zing net niks, ik probeer haar tutje te geven, of Toos om op te sabbelen. De ene keer lukt het. Dan loop ik op kousenvoeten naar de keuken. Dan adem ik stil. De andere keer lukt het niet. Dan, tja, dan is het niet leuk. En dan helpt zo'n nieuwsbrief van Kind & Gezin ook niet, die praat van rust en regelmaat en tekens herkennen en je kind wakker te slapen leggen. Ik probeer elke keer opnieuw. Er moet een trucje zijn, laat er een trucje zijn, dat we kunnen vinden.

De verwarming sputtert en de badkamer is lek, maar overmorgen komen er twee mannen kijken naar het hoe en wat van een nieuwe boekenkast.

Geen idee dat ik een babydekentje aan het maken was toen ik er, wat zou het zijn, pak 'em beet, vijf jaar geleden aan begon.

"Rijk ben ik van mijn films nog niet geworden. Om mijn boterham te verdienen werk ik als zelfstandig tolk voor de Dienst Vreemdelingenzaken in Brussel. Dat is soms buitengewoon interessant werk, zeker voor een filmmaker. Op onze dienst krijgen we elke dag te maken met vluchtelingen die hun verhaal vertellen. Soms zijn het heel goeie vertellers, soms komen ze nauwelijks uit hun woorden. Het verschil in verteltalent kan ook het verschil maken tussen een goedgekeurde en een geweigerde asielaanvraag. Om maar te zeggen: de kracht van een goed verhaal is niet te onderschatten."

Sahim Omar Kalifa in De Morgen (6/12/2014)

Ver kijken. In de zon zitten. Tönisteiner drinken. Met chocoladen ventjes in de rugzak naar huis gaan.

's Ochtends met de baby de woonkamer binnen komen en dat het er warm is en naar mandarijnen ruikt. December.