De ene helft van de tafel is voor haar. De andere helft is voor ons. Fair enough.

Ze zit aan tafel en ze zwaait met haar armen en ze lacht en ze kraait. Ik droog mijn handen en ik lach terug. Ik zeg lieve kleine Saar ben je blij. Ik kook een pot spaghetti, warm saus op, spoel postelein en alles zo traag, zo in slow motion. Elf dagen aan het werk en vandaag zet de vermoeidheid alles stil.

Nu denkt Saar dat de dag om vier uur 's nachts begint. Dat dat een goed moment is om te beginnen pruttelen en babbelen en lachen en met Toos het konijn te zwaaien en om voor de rest van de dag gewoon nu en dan een kort dutje te doen. Zelf denk ik dat het tijd wordt voor een kamertje voor haarzelf.

We hebben een triljoen foto's van Saar die een rijstwafel eet.

Het is stil geworden in huis. De oma en opa zijn weer vertrokken, het kindje slaapt, het lief is nog niet thuis. Ik surf wat. De hyacinten op tafel komen voorzichtig in bloei. Dan kan je zien en ruiken. En plots denk ik: een nachtje weg, een hotel, ik alleen. Dat zou fijn zijn. Eén nachtje.

Voor het eerst sinds Saar waren we een halve dag alleen met twee. We gingen uit ontbijten en naar de bib. We fietsen naar het park en dronken er thee en koffie op het terras want het was prachtig weer. We zaten nog even op een bankje naar de vogels te luisteren. En daarna gingen we lunchen met wijn en boeken en taart en al.

Hoe lang was het geleden dat ik nog op een feestje was? Zo één met discolichten. En muziek uit de jaren negentig die luid staat en die als het later wordt nog luider gaat. En met drie soorten chips en borrelnoten. En met pintjes en veel soorten rum en cola en limoen. En met mensen die ik niet ken en nooit meer ga zien en die wel geestig waren. En met dansen en niemand die wil, ok, bijna niemand die wil. Hoe lang was dat geleden.
Honderddduizend jaar geleden was dat.

Eén werkweek achter de rug. We zijn opnieuw begonnen en het vorige beginnen was nog bezig.

Gezien: Johan Falk. Goed volk. Amateurs. Grey's Anatomy. Master Chef Australia. My Kitchen Rules.
Gelezen: Camilla Läckberg.
Gezocht: rituelen en routines.
Gegeten: sushi! En nog eens. En nog eens. En toen huilde de baby er niet meer doorheen.
Ontdekt: tweedehandse babyspullen op het internet. Peerby.
Ontdekt (2): wasbare luiers. Maaike van Maaikes ecologische buurtwinkel.
Gezongen: Superhjälten van Bröderna Lindgren, elke avond.
Gewandeld: de blok rond. Naar het park. Naar het andere park. Naar de kringwinkel. Naar de bibliotheek. En terug. En nog eens.
Gegeten (2): avocado's van de markt.
Gehuild: veel.
Gehoord: Leonard Cohen. De Fixkes.
Voorgelezen: De leeuw en het vogeltje van Marianne Dubuc.
Gemaakt: één babydekentje, drie babybroekjes.
Gedronken: venkelthee, de echte, van venkelzaad. Délice d'Orient-thee. Een glas wijn, soms. Te weinig goede latte.
Over de vloer gehad: drie kraamhulpen die gingen, één poetshulp die met wat geluk nog lang blijft.
Gekocht: 300 kg aan kleerkasten.
Geschreven: over ontwikkelingspsychologie en lezen. Over vier kinderen in een veld en een bos, voorzichtig.
Geweest: naar zee met man en kind.
Gedacht: dat we zomaar een kindje krijgen.
Gedacht (2): dat we zomaar een kindje gekregen hebben.
Gedacht (3): dat alles zo indrukwekkend is.

Odiel van twee haalde de afstandsbediening uit elkaar en zei aan Saar van een half dat ze het moest maken.

Vorige week was de laatste week thuis met Saar en ook de raarste of toch niet de leukste, met mijn lief dat dubbele shiften draaide en een kindje dat voor het eerst ziek was en gedachten die niet weten welke kant op. Vooruit en achteruit en weer terug en hup en hop.

Hallo maart! Nu wordt het lente!