Kussen gisteren.

Nagels vandaag.
I'm into pink.

Gisteren hebben mijn lief en ik album 1 van de 2 vol geplakt met foto's van de trouwerij. Album, ja, volgeplakt, ja, met losse foto's en van die stickertjes. Mijn lief en ik blijken van den ouwe stempel. Al dat gepriegel en geplak duurde Master Chef en Met vier in bed lang dus daarna hadden we een zere rug en moesten we pauzeren. Toen hebben we Cornetto's uit de kelder gehaald en zijn we naar de brievenbus gewandeld om de bedankkaartjes van de trouwerij te posten. We waren zo druk in de weer dat er geen foto's gemaakt zijn.

Dingen die grappig zijn:

1. Findus die naast mij in de zetel verwachtingsvol naar mij zit te kijken tot ik mijn kom soep uit heb.
2. De cursorpijl die helemaal vanzelf over het scherm kruipt zonder dat ik aan de muis zit.

Dingen die niet grappig zijn:

1. Moeten lezen en schrijven en dat blijven uitstellen.

Een goed begin van de dag.
Op tijd opstaan - ok, nog met koppijn, maar hup een aspirine op nuchtere maag en dat moet over zijn. Op tijd op, op tijd gedoucht, op tijd gegeten, op tijd kleren aan en kant en klaar en op weg. Op tijd aan de deur van het kantoor staan.
Sleutel vergeten!
En zo vroeg zijn dat de collega's nog niet op zijn, nog onder de douche staan, nog aan de boterhammen zitten, nog geen kleren aan hebben!
Koffie gaan drinken op een terras en zie, de krant is er ook al.
Wat is dat met die nood en die deugd?
Een goed begin van de dag, zei ik toch.

Multitask: een boek lezen en er tegelijk een stukje over schrijven en tegelijk koppijn hebben!

Ik stap geregeld voorbij het gedicht van Bart Moeyaert op de gevel van HetPaleis. Dan lees ik de laatste regels, nooit het hele gedicht maar alleen de laatste paar regels, om dan te denken: been voor been, been voor been, eenvoudig been voor been, en dan verder te gaan.

Vanochtend werd ik wakker met in the summertime the living is easy. Niet zo easy vandaag als toen in het park, want grijs en volgens de weerberichten straks ook nat, maar easy genoeg.

Bye bye bed.

Morgen komt ons nieuwe bed. Dan is het uit met deze verzameling krakende planken. Dit bed was van de grootmoeder van mijn lief. Het is een soort van toegeëigende erfenis: we hebben het uit het huis gehaald toen ze gestorven is. En daarna wit geschilderd. Zonder het eerst te schuren. (Geleerd: vernis lost op in witte verf.) Het is een bed uit de jaren '60 met van die geweldige pootjes met metalen voetjes. Alleen staan die poten tegenwoordig scheef en los.