Het vreemdste was nog om voorbij de straat te fietsen, en dat zij daar ginder binnen was, bij mensen die ze nog niet kent en in een huis dat ze nog niet kent, en dat ik dan zomaar min of meer voorbij fietste en niet stopte en gewoon koffie ging drinken.

Twee lattes, een glaasje water, een haverkoek met rozijnen en veenbessen, een appeldruivensap en een pak witte wereldvriendelijke chocolade om te delen. Ik ben terug op de plek waar ik deze zomer schreef, dikke buik, veel te warm. Leonard Cohen is er ook weer bij en ik ben er met een schrijfbuddy, elk een project, af en toe een zin over en weer, en allebei zicht op de regen buiten.

Van Wenduine door de polder naar Blankenberge wandelen. Halverwege een brullende Saar te eten geven, of troosten, en ontdekken dat ze recht wil zitten en wil kijken. In Blankenberge pestvogels zoeken die niet thuis zijn.

Van De Haan naar Wenduine wandelen en daar in de cafetaria van het zwembad soep eten en pannenkoeken.

Hier gaf ik Saar te eten. Zelf dronk ik een warme chocomelk waar geen melk aan te pas gekomen was, lekker. We hadden een eind langs de zee gewandeld en nu ging mijn lief snel terug naar af om de koffer te halen. Daarna zouden we weer naar huis gaan. Maar eerst scheen hier de zon en stond alles stil.

Het wordt druk. Morgen ga ik een dag naar kantoor en 's avonds ga ik turnen. En als ik dan thuis ben en geradbraakt, moet ik nog iets doen voor een collega. Een deadline is geen deadline tot hij heet in je nek blaast. Overmorgen ga ik een dag schrijven met F. Ik weet al waar we gaan lunchen en waar we gaan werken en ik heb er zin in. In elk geval, alles opgeteld zijn dat twee dagen met weinig Saar.

"'Dr. Phil...' Anna lachte. Ze verslikte zich in de kruimels van haar bolletje en moest flink hoesten. 'Erica, het werd hoog tijd dat er een eind kwam aan je ouderschapsverlof. Dr. Phil?'
'Ik heb veel geleerd door naar dr. Phil te kijken, hoor,' zei Erica beledigd. Je kon haar huisgod niet straffeloos belachelijk maken. Dr. Phil was het hoogtepunt van haar dag geweest en ze was van plan om ook in de toekomst haar lunch tijdens zijn programma te plannen."

Camilla Läckberg, Oorlogskind (Anthos, 2009)

Zo'n fotoboek met kleefbladen ziet er wel gezellig uit, maar dat blijft toch frommelen en dat is toch een heel gedoe eigenlijk feitelijk. Nog twee te gaan.

Worteldag! En avocadodag! En de zon schijnt! En we gingen naar de markt, en de Kringwinkel en het park. En daar zaten we op een bankje (ik, Saar lag in de buggy). En ik had helaas geen boek bij. En op de terugweg deed ik mijn sjaal uit en mijn jas los. En ik zag de buurvrouw. En mijn rug doet pijn van de turnles gisteren. En en en!

Dus ging ik gisteren een dag werken. Een hele dag. In de voormiddag kreeg ik bericht van de babysitters dat Saar een halve peer gegeten had (applaus), om twaalf uur las ik al kolvend de Humo, en na de middag belde ik om te horen dat ze me miste maar verder alles ok. En met mij ook. I like mijn collega's en mijn nieuwe baas. Ik had een topdag. En ik wist dat ik nog een paar weken gewoon met Saar thuis ben, waar het helemaal niet erg is als mijn licht 's middags om half drie uit gaat.

Ik zet Leonard Cohen op. Saar doet haar buitendut. Oma en opa zijn onderweg. Morgen over drie weken begint het.

Dit keer doe ik het met de hand, met pen en papier. Schrappen en plannen en hier en daar een zin.

Plots is een voormiddag niet meer dan een zin en een zucht. Saar ontbijt op bed geven, nog wat slapen, stilaan opstaan, thee maken, kolven, kolftoestanden afwassen en opruimen en labelen, ontbijten met nog een kop thee, door de krant bladeren, douchen (facultatief), kus voor mijn lief die gaat werken, Saar aan de kleine dut, fruitpap maken, keuken opruimen (facultatief), fruitpap geven, smodderen met Saar en een beker water, Saar aan de borst, en hup, bimbom, dan is het twaalf uur.

Dat kolven, dat is geen succes, en daar wordt een mens moedeloos en onzeker van en dan belt ze de vroedvrouw. Die zegt geen nood, Saar aan de borst drinkt meer en beter dan een machine aan de borst, en een pak babyvoeding in de kast is niet zo erg, al is het maar voor de gemoedsrust. Ze heeft het ook nog over rijstvlokken om door de fruitpap te draaien, over amandelpasta en rijstcrème. Want niet iedereen wil een kind meteen aan de fabriekskoeken, daarin begrijpen we elkaar.
Ik ben zo blij met onze vroedvrouw.
Ik was al zo blij met die rustige, uitgebreide consultaties toen ik zwanger was. Met dat zachte matras om in weg te zakken en je kindje te horen. En toen moest het allemaal nog beginnen. Ik word stil en gelukkig als ik denk aan de dutjes die ze hier die nacht deed, in een te krappe zetel onder een te krap dekentje, terwijl ik tussen de weeën door mijn eigen mini-dutjes deed. Aan hoe ze ons naar het ziekenhuis reed, hoe ze mijn hand vasthield toen ik in het bad lag en later mijn rug masseerde en zachtjes sprak. Hoe ze een boterham smeerde voor mijn lief toen die van de honger weg draaide en ik hem niet wou loslaten. Hoe ze de allereerste foto's van ons drieën nam. En later hoorde ik liever van haar dat mijn bevalling best pittig was, dan van een vrolijke gynaecoloog hoe vlot het allemaal gegaan was. Oh en hoe ze Saar bejubelde en in het boekje schreef dat het zeker een hele slimme is. En dat ze me moe laat zijn en onzeker en dat ze me moedig maakt en sterk.
Met elke dag heb ik meer ontzag voor alles wat er gebeurd is en alles wat er aan het gebeuren is. Zonder de vroedvrouw was dat vast een ander verhaal.

Ik had toch een plan? Ging ik niet koken? Broodpudding maken? Zoet broodbeleg? De dag is mis aan het lopen. Ik wil onder een deken en verdwijnen.

We boeken vliegtickets, want die worden alleen maar duurder. We zoeken een hotel voor twee nachten en nog eentje voor één nacht. We zeggen dat we dan naar Slottskogen gaan, dat we daar een eland gaan zoeken, dat we ijsjes gaan eten in Trädgårdsföreningen, koffie gaan drinken bij da Matteo, gaan shoppen bij Polarn o Pyret en bij Rum för papper, en dat ik een nieuw flesje Byredo ga kopen. Ik vind het doodeng allemaal, ik regel er een annulatieverzekering bij, ik heb er nu al zin in. Alleen maar nog een miljoen keer slapen.

Jarig! Gefeliciteerd aan mezelf! Ik regel een dag thuis met man en kind, en met verse kanelbullar en spaghetti bolognaise en alles mag lekker geraffineerd wit zijn. Saar eet voor de allereerste keer een bijna hele peer en ik krijg Inside Llewyn Davis en een boek cadeau. De dvd kreeg ik gisteren al, omdat we toen plots pizza gingen bestellen en bestelde pizza eet je terwijl je naar een film kijkt, dat weet iedereen. Het boek is een boekje vol dungedrukte gedichten van Annie M.G. Schmidt. Het begint met Aan een klein meisje, en dat is van het heerlijkste dat ik de laatste tijd las.

"Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in."

Annie M.G. Schmidt, Die van die van u (Van Oorschot, 2014)

We deden zomaar iets. Ik ging naar de osteopaat die één en ander zou versoepelen zodat Saar snel zou komen, en toen ik buiten kwam en het donker was en nog warm, gingen we op het terras ernaast iets drinken. Later gingen we naar de vroedvrouw, we grapten van misschien tot vannacht dan, en op de terugweg lag dat ene terras weer en de zon scheen en we gingen iets drinken. De ober begreep niet dat er maar één kindje in mijn buik zat. Wat hebben we toen gelachen. En 's nachts kwam de vroedvrouw, dat ook.
We deden zomaar iets en nu is het geschiedenis of betekenis of hoe noem je dat. Nu ga ik turnen bij de kinesist aan de overkant als ik dan dat terras zie, zonder stoelen en zonder tafeltjes want de tijd holt en holt maar, dan moet ik terugdenken en glimlachen.