Dat we naar Mortsel fietsen, een rondje rond het verlaten en zompige Fort Vier wandelen, dat ik zin-zin-zin heb in koffie bij Mortsel Oude God, dat de zaak kerstvakantie houdt (bummer), dat we uiteindelijk verzeilen in een café waar de sigarettenrook bijna uit de muren getrokken is want daar zaten mensen en iedereen weet dat dat het enige criterium is bij de keuze van een bodega in een gebied waar je niks kent, dat mijn lief en ik er een kopje koffie drinken en dat Saar er een appel en een mandarijn eet en door de gelagzaal stapt, dat er iemand op het raam roffelt en dat dat onze buurman is, dat die ook een kopje koffie komt drinken, dat de buurman een bod op een nieuw huis gedaan heeft, dat we afrekenen en weer naar huis fietsen terwijl het is beginnen miezeren.

Dat vind ik tegenwoordig mieters leuk. (Behalve misschien dat bod van die buurman op dat nieuwe huis.)

Vandaag was het de voorlaatste dag van het jaar. We namen de trein naar oma en opa. Ik fietste anderhalf uur door velden en bossen, eerst met lijn lief en daarna alleen. In de namiddag gingen oma, dochter en kleindochter koffie drinken met de vriendinnen van oma. Nu heb ik zin in frieten met een bicky burger. 

Dat was een goede voorlaatste dag van het jaar.

Het was heel mooi, zeg ik. Dank u.

Ik had ook kunnen zeggen dat hij het over mij gehad heeft. Dat 2015 een jaar was (is) waar ik nog geen geschikt adjectief voor gevonden heb. Dat ik tijdens het applaus een beetje naar de grond en de stoel voor mij keek, zodat niemand zou zien dat er tranen in mijn ogen stonden.

De laatste zinnen deden het 'm.

"Alles is een kwestie van langzaam overeindkomen, om je als draaien en weer gaan zitten. En dan moet er iemand in de buurt zijn die zegt dat het vanaf nu beter wordt.

'Anh! Jot.'

Waarna het lijkt alsof er niets gebeurt, maar er gebeurt heel veel."

Bart Moeyaert, Voor we met z'n allen uit elkaar vallen (Het Zoekend Hert, Nieuwjaarslezing 2016).

Het was donker buiten en ik stond op het binnenplaatsje. Op de ramen had iemand sneeuwmannen en witte dennenbomen getekend. Binnen was het licht. Ze zat in het midden van de kamer. Ze zag me niet. Ze had een pop met zwarte haren vast. Daar keek ze naar. Ze plukte wat aan die zwarte haren. Ze hield de pop bij haar hoofd zoals ze dat ook met Toos het konijn doet. En met mijn gsm. En toen had ze er genoeg van, legde de pop neer en kroop weg. 

"Bridge knew why she was here. It's why we're all here, she thought. Call it Mr. Partridge with his black-and-white cookies. Call it Em standing on that stage with her knees shaking and her voice strong. Call it Jamie looking awkward in the doorway of her bedroom after she'd had the mummy nightmare. Call it love." (Rebecca Stead, Goodbye stranger)

Wat vind ik het beste boek van 2015?

Het Oorlogsdagboek van Astrid Lindgren. Ze zag de oorlog vanaf de rafelrand, daar hoog en droog in Zweden. Het waren de jaren voor Pipi Langkous, maar je leest er al de Astrid Lindgren in die ze zou worden in haar boeken. De Astrid Lindgren die ze gewoon al was, dus. En er zit zoveel menselijkheid, zoveel warmte, zoveel gevoel in.

Zo die eindejaarslijstjes, met de 10, 25, 100 beste boeken van 2015 op, of het beste boek van 2015 volgens onze medewerkers, en de onterecht vergeten boeken van 2015 volgens deze zevenenveertig journalisten met verstand van zaken. 

Ooh, die lijstjes. 

Ik scan de titels (yes, Rebecca Stead in The New York Times). Ik word halsoverkop verliefd op een korte inhoud (The hired girl, valt eigenlijk een beetje tegen). Ik noteer aanraders van mensen van wie ik wel iets aangeraden wil worden (De eerste zwaluw van William Maxwell). Ik zoek ze in de Amazon store (dat is het nadeel van e-lezen, dat je alles in twee seconden in je zak hebt), bedenk me, vind ze in de bibliotheek, gewoon, hier verderop. 

Ooh, die lijstjes. 

Smiley face smiley face.

Als we 's ochtends op de trein zitten, het is nog donker wanneer we in Antwerpen vertrekken en licht wanneer we in Gent uitstappen, kan ik me de dag niet voorstellen. Het wordt een netwerkdag. Er gaan veertig boekenjuffen zijn en wij gaan hen met ons drieën vertellen over de Jeugdboekenweek. Ik heb een kaft in mijn rugzak zitten met dingetjes in over een stuk of veertig boeken. De boeken zelf zitten in de auto van onze baas, daar stappen we straks zelf ook in. Ik weet wat ik wil vertellen of kan vertellen en ik probeer niet nerveus te zijn en ik wil eigenlijk het liefst van al op de trein blijven zitten, tot in Poperinge, ik ben nog nooit in Poperinge geweest. Ik kan me niet voorstellen dat ik straks iets sta te vertellen aan veertig boekenjuffen. Het zal me verbazen als er ook een boekenmeester gaat zijn.

Er zijn twee boekenmeesters, uiteindelijk, en we zitten in een enorme kring en ik praat met mijn kaft op schoot over een paar boeken en de boekenjuffen zeggen ook iets, precies zoals ik wou. Of niet, misschien, want ik zou veel meer kunnen vertellen als ze me niet de hele tijd zo zouden onderbreken. (Haha.)

Tijdens de pauze hang ik tussen de juffen en meesters rond. Ze bladeren in de boeken die we meegebracht hebben. Dit is mooi, zeggen we, en zie je hoe Tom Schamp hier Brussel getekend heeft, zeg ik, en wat weet jij veel van boeken, zegt iemand tegen mij. Ergens tijdens de lunch loop ik weg, naar buiten, voor lucht en ruimte en rust, even, heel even. Ik zie dat één van de boekenmeesters alleen in een zaaltje gaat zitten en ik weet dat ik daar dan bij kan gaan zitten en niets hoef te zeggen. Als die hele netwerkdag een paar uur later gedaan is, is het gedaan, en sta ik naar mezelf te kijken. Ik ben uitgeput. Op de terugrit ben ik te moe om de pagina's in mijn nieuwe Flow om te slaan.

Maar ik was erbij en ik kende mezelf en herkende mezelf. Ik dacht aan Susan Cain en haar boek Stil dat mijn leven veranderd (of: bevestigd) heeft, als ze zegt dat extraverte mensen energie krijgen van elkaar en dat introverte mensen energie krijgen als ze alleen zijn. Ik wist dat ik nu, 's avonds, de volgende dag, alleen ging moeten zijn om weer tot mezelf te komen.

En dat gaf niet. Dat was helemaal ok.