Nu kijk ik Call the midwife. Ik ben begonnen met seizoen drie omdat dat eerst in de bib was. Ik vind het heerlijk en ik moet er bij huilen. Al die mooie jurken. Al die worstelende gezinnen. Al die liefde voor al die kleine kinderen. Al die bevallingen. En wat een mooie rol heeft Miranda Hart of all people.

Als je vochtige doekjes voor de komende tien maanden bestelt bij Bol, en je doet er dat boek bij dat zo mooi gaat zijn, en, kom, vooruit, ook die Prittstift die je blijkbaar niet meer in huis hebt, toch niet in niet-uitgedroogde staat. En als dat boek pas over twee à drie dagen gaat komen, en die vochtige doekjes ook niet voor vandaag-besteld-morgen-in-huis blijken te zijn, en er dus een ventje voor jou gaat langskomen met één Prittstift, de kleinste en goedkoopste, dan voelt dat een beetje knullig.

En al helemaal als die Prittstift in een schoendoos bezorgd wordt.

Hashtag first world issues.

Morgen eten we pasta met tomatenseldersaus. Die saus is al klaar. We bakken er champignons bij. Het bakje staat in de koelkast. Er is een stuk kaas om erover te raspen. Als er geen schimmel op staat, of niet te veel, dat heb ik niet gecheckt. Een klein plan, voor na een stevige dag op kantoor.

Ik begin 2016 met Astrid Lindgren. Letterlijk: op oudejaarsavond (Mijn lief en ik doen al jaren niet meer aan toeters aan bellen, eerder aan lekker eten en een goed boek. Dit jaar was het eten spaghetti bolognaise, want favoriet van de dochter (ok, en van mij). En die beslist tegenwoordig hoe (on)gezellig een etentje wordt, door haar bord al dan niet boos aan de kant te schuiven.), op oudejaarsavond, dus, las ik Denna dagen, ett liv. De prachtige biografie van Astrid Lindgren door Jens Andersen. Wat een vrouw, wat een leven!

De biografie stond al een tijdje in de kast, maar ik was 'm beginnen lezen omdat ik over Astrid Lindgrens oorlogsdagboek ging schrijven. Dat stuk was nog een gevecht. Het was het eerste grote dat ik schreef sinds Saar er is, laat ik zeggen dat het stukken schrijven niet meer in mijn vingers zat. Maar nu is het toch klaar geraakt (het staat hier) en de biografie is uit. Ik moest een beetje huilen toen ze op de laatste pagina, zomaar ineens op haar 95ste, doodging.

Het klinkt een beetje fout om haar een held of een inspiratie of een voorbeeld te noemen. Maar dat is ze wel. De biografie staat vol potloodlijntjes. Zichbaar en onzichtbaar, dat laatste van al die keren dat ik ergens op verplaatsing aan het lezen was en geen potlood bij had. Bij hoe ze over kinderen denkt, en hoe volwassenen kinderen veiligheid en vrijheid moeten geven. Het gedicht van Kahlil Gibran dat ze begin jaren '30 uit de krant knipte en in haar dagboek plakte, heb ik overgeschreven. (Het eindigt met dat je wel kan proberen op je kinderen te lijken, maar dat je niet moet proberen hen op jou te laten lijken, want het leven gaat vooruit en niet achteruit.) Ik lees nadrukkelijk hoe graag ze alleen was. En gewoon al de frase 'denna dagen, ett liv'. Deze dag, een heel leven. En het is dat ik niet alle dagboekfragmenten en brieven kon onderlijnen, maar wat hou ik van haar heldere en geestige en oprechte manier van schrijven.

Dus dat voelt wel goed. Het jaar beginnen Astrid Lindgren. Haar het jaar mee in nemen.

David Bowie is dood. Ik hoor al de hele dag Space Oddity op de radio. En in mijn hoofd.

Ik denk: Lou Reed, Luc de Vos, David Bowie. Die wereld in onze kast die voor Saar nooit zal leven, nooit letterlijk. En figuurlijk, dat is toch iets heel anders.

Ik denk: de dingen gaan vooruit, niet achteruit.

Het went een klein beetje, dat de tijd voortraast, dat Saar ineens op een stoeltje zit en met een puzzel speelt. Nog twee keer slapen en ze drinkt bier.

Maar soms slaat het me in mijn gezicht. Dat ik daar in het park wandelde met een baby. Dat we morgen, vrijdag, avocado's gingen halen op de markt. Dat ik hier aan deze tafel zat te Pinteresten terwijl zij in haar park lag te liggen.