Het luisterboek staat op repeat. Naast het bed. Ik ga maar weer slapen.

"Voor de aarde was de zaak eenvoudig genoeg. Die draaide maar om z'n as en vervolgde z'n baan om de zon en had er geen weet van. Maar de menschen erop tobden met moeite en zorg en veel verdriet door de dagen, alsof 't zonder die moeite, die zorg en dat verdriet geen avond zou worden."

Nescio, De uitvreter (Rubinstein, 2008)

Soms is het buiten licht, maar laat ik de gordijnen dicht. Dan ben ik helemaal alleen thuis.

Een tel haper ik als mensen, wildvreemden eigenlijk, de apotheker, de mevrouw van de koffiezaak, vragen Hoe Lang Nog. Hoe lang nog wat? De tel duurt kort genoeg om niets te laten merken en blij te antwoorden. Tweeënhalve maand. Twee maanden. Ongeveer.

Onder het verroeste barbecuerooster groeien afrikaantjes en kamille. In alle stilte en alle rust. Ik probeer het verschil te zien met het gehaaste onkruid.

Het is een beetje fris maar niet echt, en soms schijnt de zon, en de bloemen staan in bloei en het onkruid ook, en ik begin aan een essay over kinderen en groeien en lezen, en mijn lief schildert een raam, en straks maak ik risotto, en zo is het zondag.

Hier om de hoek ligt het Trammuseum, dat toen het nog geen museum was een stelplaats was. Af en toe staat de poort open en gluur ik naar binnen, maar verder zit het slot erop want wordt het sinds jaar en dag verbouwd. Vandaag was het er rommelmarkt en konden we zomaar binnen. Er stonden bakstenen kantoortjes, er was een plafond met veel ijzer, de ene oude tram stond naast de andere oude tram. Er zaten een stuk of wat mannen achter een stuk of wat tafeltjes. Ze verkochten trein- en tramspulletjes aan elkaar en wisten van elk dingetje de herkomst. Deze plaat hing ooit in de Frère Orbanlaan in Gent.

Tussendoor gaat het over vegetarisch eten en dieren bevrijden en of je wel alle dieren een plezier doet door ze vrij te laten. Maar daarnaast is dit een razend knap boek over vriendschap en je eigen ideeën vormgeven. En het is ook nog eens geschreven in een bijzonder mooie taal, karaktervol en beeldend en stevig met twee voeten op de grond. Zoals hier: “Dietie kwam binnen, met een rodemierennest op de plek waar anders haar hoofd zat.” En hier: "Maar ja, een oorlog won je niet met poedersuiker rondstrooien en donskuikens aaien.” Heerlijk.

Mariken Jongman, Alle dieren levend en vrij (Lemniscaat, 2014)

Ok. Ik koop met één klik The Julian Chapter: a Wonder story. Ik vond Wonder van R.J. Palacio een bijzonder boek. Ik vond het prachtig hoe Palacio een onbeschaamd positief boek geschreven had over het zware bestaan van een jongen met een mismaakt gezicht. Ik vond het slim toen ze zei dat ze alleen die personages aan het woord wou laten die August graag zagen. Dat ze zijn ouders geen stem gaf omdat die, als ze eerlijk zijn, te goed weten dat het leven van August nooit helemaal van rozengeur en maneschijn zal zijn. Dat ze die vreselijke Julian niet aan het woord kon laten omdat hij nu eenmaal niets toe te voegen heeft aan het verhaal van August. Nu heeft ze toch dat extra hoofdstuk geschreven. Ik word er een beetje lastig van. Ik koop het. Ik weet nog niet of ik het ga lezen.

R.J. Palacio, Wonder (Querido, 2013)

Dat ik in vakantiestemming ben, zei ik. We zaten op het terras van de boekhandel en mijn lief had net drie nieuwe boeken gekocht (ik nul). Alles wat trager, zei ik en ik keek uit over het stenen plein. Ik zei dat ons kindje op me af kwam als ik mijn handen op mijn buik legde. Toen mijn lief zijn hand op mijn buik legde, bewoog ze. En iemand die net de winkel binnen liep, lachte. Eerder en op een ander terras had een mevrouw van 85 gezegd dat dit de schoonste tijd van ons leven is. Dat we dat zelf niet beseffen hoor. Maar dat we hier nog heel veel aan terug zullen denken. Ze dronk een kop koffie. Wij dronken sapjes en aten boterhammen met ham en kaas. We lachten.

Een dag met Plantijn.

Sandra Langereis, De woordenaar: Christoffel Plantijn, 's werelds grootste drukker en uitgever 1520-1589 (Balans, 2014)