Die Anne Swärd blijft plakken. Lukas en zijn vader wil ik niet vergeten. Al dat onvermogen bij Kaj en Kristian en Jens en Ingrid en Jack. Liefde. Zo graag willen.

"Hier ligt de brief met mijn gevoel."

Misschien zijn goesting en moed hetzelfde.

De boom staat binnen. Hij is een beetje dor geworden bij de stam, maar zijn takken zijn gegroeid. Mijn lief heeft 'm water gegeven. Er moeten nog lichtjes in en dingetjes. En cadeautjes, die liggen verstopt of moeten nog gekocht, er is vast ergens een rol inpakpapier en plakband moet er ook zijn. Ik stuur kerstrecepten naar anderen. Uiteindelijk is mijn vakantie toch begonnen, met een ingepakte rugzak en al. Ik kijk ernaar. Ik blijf zitten waar ik zit.

Bij het plein knallen vijf jongens hun vuisten tegen de metalen brievenbus. Bij het station roept iemand heel erg hard. In mijn hoofd is het redelijk stil.

Ik moet onthouden hoe Jasper Gwyn Rebecca portretteert. Zijn eerste portret. Hoe zij naakt is en hoe hij naar haar kijkt en hoe dat naakte natuurlijk net zo metaforisch is als gewoon zonderklerenaan. Hoe hij dag na dag naar haar kijkt. En hoe zij terugkijkt. Hoe zij gezien wordt en hoe hij gezien wordt. Wat kijken doet. Ik moet ook de dame met het regenkapje onthouden. Hoe één ontmoeting kan blijven duren, zelfs al is de persoon in kwestie al lang weer vertrokken.

Alessandro Baricco, Mr Gwyn (De Bezige Bij, 2012)

Sommige zinnen zijn niet van mezelf, maar van mezelf geworden.
"Dit aarzelen gaat voor."

Ik lees Why we broke up uit, van Daniel Handler en met geweldige schilderijen van Maira Kalman. Ik begin in Poolzomer van Anne Swärd.

Ik was op kantoor en stuurde een mail, schreef dat ik dan naar huis zou, want dat dit mijn vrije dag was, dat ik zou lezen en schrijven en boeken kopen en handcrème, in plaats van mails te sturen die niet per se gestuurd moeten worden. (Alsof de dingen die niet per se moeten niet de leukste zijn.) Ik ging naar huis en kocht handcrème. Het boek dat ik zocht was er niet. Op de afdeling agenda's werd ik depressief. Een nieuwe agenda is een ernstige zaak. 's Avonds thuis keek ik uren op het internet naar dure agenda's uit Zweden, Amerika en Australië. Ik bestelde uiteindelijk een exemplaar in Duitsland, waarvan de port evenveel kostte als de agenda zelf, dus deed ik er nog twee schriftjes bij.

Ik vraag hoe de winter op het eiland is. Ze schrijft dat het gestormd heeft, dat de stroom urenlang weg geweest is en dat het waaide, wat een wind was dat. Soms is de winter fantastisch, schrijft ze, ze kijkt uit naar januari en februari.

Mijn hoofd is druk. Ik fiets snel. Alle blaadjes zijn van de bomen. Wanneer is dat gebeurd?

Mijn lief stuurt een mail door van de fotoservice. Bij de mail hoort een plaatje van een smekende kleine kat. De foto is zo schattig dat het wel getruceerd moét zijn, of dat zou je denken als je niet al lang wist dat katten soms schattiger zijn dan een mens ooit voor mogelijk kan houden. Naast het poezenplaatje weet iemand dat mijn lief de afgelopen maanden vast veel foto's genomen heeft van allerlei mooie momenten. Mijn lief vraagt zich af of de mail gepersonaliseerd is. Of het toeval is, of dat ze bij de fotoservice weten van ons zwak voor schattige katten. En of E. en P. bijvoorbeeld ook zo'n mails krijgen.

In de namiddag op een ijsbaan op de Schelde staan, met de zon in je gezicht, dat hele curling een half uur lang serieus nemen en een paar toevalstreffers gooien, nouja, glijden, met een steen van 20 kilo. In de schemering op het dak van het Mas staan kijken naar de lichtjes in de haven. Geen camera bij hebben, alleen twee ogen.

Mijn nieuwe handcrème ruikt naar rozen en niet naar van die potpourri die oma's in schaaltjes op hun dressoirs hebben staan.

De ene kat gaat zonder jas en zonder muts naar buiten, over muurtjes en door tuintjes. De andere kat ligt te knorren op de warmste vensterbank.

Om zes uur opstaan, om zeven uur de trein nemen. Naast het pad de boom zien die in en door het hek groeit, of is het andersom, zo gaat de wereld zijn als de mensen weg zijn. Een croissant en een would be cappuccino halen in de Panos. In de Metro lezen van het Fin de Siècle Museum in Brussel, dat het dit weekend open gaat. Geen nette maar afgetrapte schoenen aan hebben. Dat Mandela dood is en dat de Schelde nu hoger dan haar oevers staat. Kom terug geweldig blijven vinden (op repeat zetten). Denken aan een handdruk en een blauw fluoriserend pak en een beetje lachen. Denken aan gore moppen. En of Marius een geschikte naam is. Mutshaar hebben. Fredagsmys! geschreven hebben op het briefje op de keukentafel.

Ik neem de tram naar kantoor en stap af aan de Opera, omdat het altijd zo'n feestje is om daar met de roltrap bovengronds te komen - en al helemaal in december.

De rivier is dicht gevroren in Vissen smelten niet van Jef Aerts. De ijsbloemen staan op de bril van Drika. Als het boek uit is, maak ik warme chocolademelk.

Op zaterdag drinken we thee en hebben we het over alle dingen (gedachten, dan) die een mens tegen kunnen houden. Op zondag hoor ik op Grafixx Ward Zwart vertellen over doen, gewoon doen.