Ik sta met drie verschillende schoenen bij de verkoopster. Of ze die in mijn maat heeft. Dat heeft ze.
Dat dat ene paar wel erg mooi is, zegt ze.
Ze haalt de schoenen in mijn maat uit de doos en uit het vloeipapier waarin ze bewaard liggen.
Dat dat ene paar door een klein familiebedrijf gemaakt wordt. In Italië. Met de hand. Van het beste leer. Dat witte, zie je, dat is van de laatste behandeling die de schoenen krijgen. Dat is kalk. Dat gaat er wel af.
Maar nu is het nog even gewoon heel mooi.
Ik aai de witte vlekken.
Goedkoop zijn ze niet, zegt ze.
Ik sta op mijn toekomstige favoriete schoenen te draaien voor de spiegel.
Ergens bij mijn afgetrapte outlet laarzen ligt het tweede paar schoenen dat ik zou passen banaal te wezen. Het derde paar gun ik zelfs geen blik meer.
Vertel mij een verhaaltje en ik ben als was in uw handen.

Ik vind het fietspad naar mijn huis een surreële plek. Ik vind surreëel een fijn woord. Het betekent groen en bladeren op de baan en brandnetels in de berm, volkstuintjes onderweg, neonreclame boven de bomen en het geraas en beton van de snelweg vlak vlak naast je.

Niet slecht, met dit nieuwe uur in de schemering het slot van mijn fiets los maken en hup op de fiets en hup naar huis. Door de stad rijden. Strakke blik vooruit, en naar links, en naar rechts. Best druk op dit nieuwe uur en in de schemering. Met al die lichten in het donker hangt de Kerst vanzelf in de lucht. Nu al. Geeft niet. Strakke blik vooruit en had ik mijn fluovestje al maar aangetrokken. Niet vergeten naar het park en het licht te kijken. Niet vergeten te horen hoe mijn fietswielen zompen over de natte bladeren.

Het park is niet eens zo groot maar de herfst is er opzichtig. Ik raap twee bladeren op en bewaar ze in Shaun Tans Tales from outer suburbia. Ze lijken op Eric de uitwisselingsstudent.

Een feestje dat lang mag duren en niets dat nu echt moet gebeuren.

Hoe gaat dat.
Je bent verliefd.
Iemand gaat dood.
Iemand gaat weg.
Je gaat door.
Je vindt je geluk.

We hadden werk te doen. Iets met examens en iets met boeken. Er waren deadlines. We pakten het grondig aan, met lattes en cortados.

Na een dag migraine komt de wereld vanop grote afstand langzaam dichterbij. Hij draait nog te snel. En ik kan nog niet volgen. Ik laat het regenen. Ik zoek niet naar een paraplu.

Een dag thuis is een dag achter de kleine kat jagen. Uit de gordijnen plukken. Van tafel vegen. Uit de afwas vissen.

Iemand zei vandaag: ge moet schuppen waar ge staat.
Iemand anders zei: de hoekjes van deze N zijn zo scherp als de punt van het zwaard op de achtergrond, zie je dat.

Ik ga rechtdoor via sluipwegen en omwegen. Ik wil naar het water en daarna de drukte in en daarna warm en lekker eten. Ik ben net op tijd en dan begint de regen.

Zo'n dag van veel te doen en het enige dat lukt, is voor me uit zitten staren.
De kerel voor me aan de kassa koopt hetzelfde pak chips als ik. Lay's Oven Baked. En twee Berlijnse bollen. Misschien heeft hij een date. Ik heb nooit een Berlijnse bol op een date gegeten. Een Berlijnse bol is geen date-materiaal. Waarschijnlijk komt er een gewone vriendin langs. Eentje met wie hij altijd James Bond-films met Sean Connery kijkt terwijl ze Berlijnse bollen eten.

Een stukje fietsen. Voorzichtig zijn. Een liedje kiezen om te neuriën.

Het mag niet, dat stond in de krant. Het is heel heel heel vies. Bah.

Die plek in het park is vanaf nu de plek waar hij zei dat het uit was. En waar ik toen niet op reageerde.
Ik dacht: o.
Ik dacht: a.
Ik zei iets van wat jammer en zo lang en zoveel pijn.
Ik had moeten zeggen: mooi.
I never liked her anyway.
En dan had hij moeten zeggen:
jij met je ironie altijd.
En dan hadden we gelachen.
Ik met mijn ironie altijd.

Ze gaan de zaal binnen. Ze draagt de mooiste jurk, hij zit perfect, ze is een prinses. Ze loopt met rechte rug. Ze kijkt de wereld aan. Hij legt zijn hand op haar rug. Ze voelt het vuur. Haar vel brandt.

Zondag breng ik in bed door. Ik lees en ik slaap. Ik slaap en ik lees. Mitchell, Madeleine, Leonard en ik.

Jeffrey Eugenides Huwelijk. Prometheus (2011)