Een soort niemandsland tussen twee levens. Nu. Misschien. Ofzo.

Kryddmuffins!

Vandaag ben ik slechtgezind en is het zogenaamde wachten voor het eerst echt en vervelend wachten.

We zijn de halve dag in de weer met gistdeeg, kaneel, boter, suiker, blauwe bessen, appel en marsepein en daarna gaan we uit.

De kanelbullar zijn krokant in plaats van sappig en dat is ok, met melk en koffie en thee. Dat de muesli zwart en aangebrand smaakt, tot de pecannoten en amandelen en gedroogde abrikozen erin toe, is vloeken, niet ok, bummer en zonde.

We eten zelfgemaakte pizza van zelfgemaakt pizzadeeg met zelfgemaakte passata en dat is de lekkerste pizza van de wereld. Ik zeg dat dit wel iets is voor op een vrijdag, voor alle komende vrijdagen, ik zie een geweldige traditie verschijnen. Ik lijk wel de vader in The Hotel New Hampshire, die alleen ideeën ziet en de toekomst, en die vergeet hoe het nu is.

Het is niet slecht om ondanks alle waarschuwingen toch met alleen wat dunne zomerkleren aan de stad in te gaan en dan overvallen te worden door de regen. Om als een verzopen hond thuis te komen, die dunne kleren uit te spelen, mezelf droog en warm te wrijven en dan met de zon in de rug opnieuw de deur uit te gaan.

Toen ik op een podium stond en tegen een volle zaal sprak en niet wist dat ik met z'n tweeën was. Toen ik naar een gepakte rugzak keek en wist dat we een weekend weg gingen, maar dat het daar stopte. Toen ik erover tegen mijn lief begon. Toen ik niet alleen naar de apotheek durfde voor een zwangerschapstest. Toen de test op Kerstochtend van ja gilde. Toen we in de bib waren en ik plots van vermoeidheid niet wist hoe ik ooit weer thuis zou geraken. Toen ik met een boek en een drankje aan de Schelde zat en plots van vermoeidheid niet meer wist hoe ik ooit weer thuis zou geraken. Toen ik koolsla stond te maken en alleen wij wisten dat we nieuws hadden.

Het gaat schemeren en de lucht is donkergrijs en goud en blauw. In een hoek van het park doen de mensen aan tai chi (het is dinsdag, tussen 20 en 21 uur). Aan de andere kant van het pad speelt een klein groepje kubb. We kijken naar de reiger die over het water vliegt en naar de brandgans die daar deze tijd van het jaar niet hoort te zijn. Op het grasland verderop vergaderen konijnen. Ik heb Watership down nooit gelezen, maar dat gaat vast zo.

 

Ik slaap en ik lees. The ciderhouse rules. This book will save your life. The Hotel New Hampshire. En dan slaap ik weer. Ik denk: misschien wil ik dit doen, of dat. Misschien moet ik dit doen, of dat. Ik doe het niet. Ik voel me leeg, op een vreemde, tevreden manier.

Iemand in de kantlijn die het verhaal vertelt, dat vond ik bijzonder aan Oradour van Elvis Peeters en nu aan The Shawhank redemption van Stephen King. Via een omweg kijken, dubbel zien.

Hoe het met hem ging en of hij genoot van de zomer, mailde ik. En dat mijn laatste deadline gehaald is, en nu even de blik op oneindig.