Bij oma en opa heeft ze een knuffelvarken. Als ze gaat dutten, horen we haar door de babyfoon knorren. (Emojihartjes!)

Aleksandra de poetsvrouw verzorgt onze schrale kamerplantjes. Gezegend zijn wij.

De wekker op twintig over zes. Die van mijn lief op tien voor vijf. Het kindje om half zeven wakker maken. Opstaan. Te vroeg om te eten (dat vindt het kindje ook). Mijn lief vertrekt om zeven uur naar het ziekenhuis. Kindje en ik fietsen om half acht naar de crèche, Juliette en kleine Jules rijden samen met ons onder de poort door.

Nu is het acht uur. Ik zit aan de keukentafel. Ze zwaaide naar me en zei dag toen ik vertrok dus dat is goed. Mijn lief heeft kamer 401. Ik moet eten, eet iets, dat is belangrijk, maar het is nog altijd te vroeg of ben ik gewoon veel te nerveus.

Ik ga een kop thee maken en een boterham roosteren en dan nog wat opruimen zodat de poetsvrouw straks kan poetsen en dan naar de dokter en daar ga ik zeggen dat het niet goed gaat, nog altijd niet, en daarna fiets ik naar mijn lief in het ziekenhuis in de hoop dat dat vervelende onderzoek een gewone routineklus kan blijken en blijven. En daarna, daarna zien we wel weer.