Eet ze wel genoeg?
Zijn haar nageltjes niet te scherp?
Is ze schoon genoeg?
Is dat broekje niet te klein? Te strak?
Is ze vrolijk genoeg?
Heeft ze het koud?
Mag dat wel, die dikke dekentjes?
Ligt ze te lang in een vuile pamper?
Is ze tevreden?
Boert ze wel goed?
Vindt ze mijn stem echt prettig?
Praat ik wel genoeg met haar?
Troost ik haar genoeg?
Of te veel?
En geniet ik wel genoeg?

Het heet er Klein Zwitserland en als je wil en er hangen nog genoeg bladeren aan de bomen, lijkt het er op een bos. Het rook er naar paddenstoelen en af en toe zag je er één.

Ik word wakker met een zere pols. Als ik opsta breekt mijn rug. De lettertjes van de krant dansen voor mijn ogen. Ik wankel de hele dag en als mijn lief zegt "dan ga ik even in bad", dan panikeer ik. Want wat als Saar gaat huilen. Morgen moet het beter gaan.

Aan de overkant van het kruispunt, dan naar links, dan rechtdoor en na het grote kruispunt nog een paar stappen, daar is de bib. Vroeger had je er weinig van alles, en sinds september heb je er veel van kinderboeken en woensdagmiddagknutselactiviteiten. Er is net genoeg plaats om met een buggy en een baby binnen te rijden en, als je een beetje handig bent, met die buggy en de baby te manoeuvreren. Er is een bibliothecaresse waar je Sara tegen mag zeggen en die "Dag Marnix" zegt tegen een jongen van acht die gehaast naar het knutselen loopt. En er is een vrijwilligster van een jaar of elf die (vermoed ik) de boeken soms achterstevoren terug zet. Ik begin er aan een nieuw project. Het heet Haal De Schade In en Geel gras van Simon van der Geest, Bezoek van Mister P. van Veronica Hazelhof, Tobie Lolness van Timothée de Fombelle en De fantastische meneer Vos van Roald Dahl doen al mee.

Ergens las ik van iemand die las terwijl ze borstvoeding gaf. Ik las dat toen ik zwanger was en mij weleens afvroeg hoe dat zou gaan, straks, lezen en een kind, en die mevrouw stelde me gerust. Trouwens, zei ik tegen mezelf, met een Kindle heb je aan één hand genoeg. Valt dat dan tegen, nu, misschien, nu ik borstvoeding geef en twee handen nodig heb om Saar vast te houden en twee ogen om haar te bekijken en een hoofd om te bedenken of het wel gaat zoals het hoort. Ik weet nog niet goed hoe dat gaat, lezen en een kind.

Toen ze drie weken oud was, heb ik de klantenkaart van de groentekraam aanvaard. Ik aanvaard zelden tot nooit meer klantenkaarten, wegens ontrouw, vergeten en te veel. Maar nu gaan we elke vrijdagvoormiddag naar de markt. Zij in de kinderwagen, ze kijkt of ze slaapt, en ik daarachter, ik kijk of ik zeg iets als "hobbel hobbel boem boem". Bij de groentekraam koop ik een avocado ("Rijp?" "Ja, graag!"), een tros druiven met pit en twee appels of twee peren. En dan knipt de meneer of mevrouw een hartje in mijn klantenkaart.

De kraamhulp maakt venkelsoep want dat is goed voor de baby.

Maandagen zijn een echo van die ene maandag. Dan kijk ik naar Amateurs op vtm en weet ik hoe ik de eerste aflevering zag met een dikke buik en de spannende gedachte dat ik net een drankje gedronken had waarmee één en ander mogelijkerwijs op gang kon komen. Om elf uur 's avonds kijk ik op de klok en weet ik hoe ik buikpijn kreeg die nieuw was. Na een uur of wat belde mijn lief de vroedvrouw. Nog eens twaalf uur later is ze geboren. Op dinsdagen is ze een week ouder, maar maandagen klinken luider.

Het is zondag en we wandelen. We gaan via het fietspad en de fietsbrug naar de koffiezaak. Onze koffiebonen zijn op en we hebben zin in een latte of een cortado of een ice tea, zo'n goeie, zo eentje met bijna geen suiker, zoals ik ze deze zomer een tijdje bijna elke dag dronk. De koffiezaak is gesloten, dus gaan we de hoek om, door naar een andere koffiezaak. We kunnen er geen koffiebonen voor thuis kopen. Maar ik kan er online met mijn Kindle, er is net zo'n goeie ice tea en er liggen kranten op tafel. Als Saar op de schoot van mijn lief ligt rond te kijken, noemt het personeel haar chill. Ze denken dat we hen niet horen, maar we horen hen wel.

Zo'n nieuwe barbie uit de verpakking knippen, dat was altijd het fijnst.

Ik wandel met Saar naar het park. Voor het eerst. Ze is vier weken oud en de nazomer is bijna al die tijd groots geweest, maar nu gaan we voor het eerst naar het park. Ik zit op een bankje en Saar ligt in de wieg. Zij slaapt. Ik lees een beetje. Ik heb een boek bij en een tijdschrift en een schriftje om in te schrijven en ik lees en ik schrijf. Voor het eerst.

Note to self: er komen nieuwe boeken van Bart Moeyaert, Sanne Parlevliet, Simon van der Geest, Floortje Zwigtman. Niet vergeten: met Saar blijven zingen van Feodoor had zeven zussen (Zeven grote dikke zussen! Daar zat Feodoor dan tussen! Nou! Ik geef het je te doen!).