Op de markt schuivelen oude buurvrouwen van kraam naar kraam. De één koopt notenkaas voor de ander en het bonnetje moet erbij, is hij het bonnetje niet vergeten? De man van de apotheek ziet me bij het buitengaan en begroet me alsof we vrienden zijn die jaren terug gaan.

Soms moet een dag het hebben van 10 minuten. Met Spinvis op mijn iPod aan het IJ.

De dierenarts vindt haar naam nog even grappig als een maand geleden.
Hij vraagt wie 'm gekozen heeft. Hij zegt dat ze goed gegroeid is en dat ze aan het wisselen is (kijk) en of het liedje van Boudewijn de Groot er voor iets tussen zit.
We zeggen van wel en dat we samen overlegd hebben. Hij zegt dat dat toch iets uit zijn tijd is en niet uit de onze. Dat hij alle liedjes mee kon zingen.
Dat kon ik ook, denk ik. Dat kan ik nog altijd, denk ik er meteen achteraan. Ik begin in mijn hoofd van Meneer De President.
De dierenarts zet stempels en krabbels in het kinderheilboekje van de poes. Hij klikt en kijkt en zegt dat we volgend jaar de één maar met de ander moeten meebrengen. Dat is goedkoper.
Goed zo, zeggen wij. En dat we dan eens gaan bekijken hoe we dat gaan doen, want wij komen met de fiets. We zeggen niet dat één van de twee fietsers misschien niet zo goed durft fietsen met in één hand een kat in een bak.
Dat we het anders maar aan zijn zoon moeten vragen, zegt de dierenarts. Die woont bij ons in de straat en die rijdt dan wel met de auto.
We vragen naar de zoon en bij ons in de straat en wonen. We lopen naar de receptie.
Ja, zegt de dierenarts, hij zit daar op kot. Als je wil studeren, moet je op kot. Hij tikt ergens een code in, zodat mijn lief kan betalen.
Ja, zeggen wij. Op kot leer je meer dan op de unief. We vergeten dat wij op de unief halfslachtig Zweeds geleerd hebben, maar dat hij er geleerd heeft hoe een kattengebit werkt en dat is nog maar een begin.
Ik geef de poes een aai door de tralies van de bak heen. Ze geeft geen kik. Ze is de allerflinkste poes van de wereld.
Niets is zo triestig dan je hele opleiding thuis zitten, zegt de dierenarts. En dat we rond de Kerst wel kunnen komen voor de sterilisatie.

Ik staar een beetje naar een wit blad papier. Een elektronisch wit blad. Met zo'n flikkerende cursor op. Ik staar naar die flikkerende cursor. Er zijn ergens drie kinderen. Eerst waren ze met vier, maar toen hebben ze iemand weggejaagd. Nu staan ze daar, tussen veld en bos en met in het bos een kolkende rivier. En beren. En rovers. En dan.