75 koekjes. Jummiemummie.

A sunny day in the garden.

Toen we één maand getrouwd waren, lag mijn lief in het ziekenhuis. Toen we twee maanden getrouwd waren, was ik 's avonds aan het werk in den verre. Wanneer we straks drie maanden getrouwd zijn, moet het bedankkaartje klaar zijn.

So I met John Green yesterday.
Which was awesome.
Ik gaf hem een hand en hij mij en hij las voor en tussendoor vertelde hij hier en daar een mop en een heleboel nerdfighters lagen in awe.
Een paar uur later was hij nog altijd in the building en had hij een tweede plaats gehaald en in die hoedanigheid een bloempot gewonnen met een plant in en om de één of andere reden was dat bij hem grappiger dan bij de 17 andere winnaars die evenzeer met een bloempot door the building liepen.
Anyway.
Ik zei je moet naar daar en naar daar en dit staat op het programma en wat wil je eerst doen en toen zette ik hem af aan de toiletten en bleef ik niet aan de deur staan. Dat was wel netjes van mezelf. Maar toevallig bumpte ik toch weer into hem toen hij uit dat toilet kwam alsof ik toch op hem stond te wachten.
In elk geval.
Toen begon zijn meet & greet en even later stond er drie kilometer rij bij zijn tafeltje en vandaag openen die drie kilometer nerdfighters een filmpje.
Which is kind of cool.

We rennen heen en weer en weer terug en onze hoofden zitten vol schema's en afspraken en straks is er een dag met 45 auteurs en 1700 kinderen en hoe die elkaar ontmoeten en we gooien nog een pak pritt-buddies in de doos en we zeggen: 'Bij de collega's over de grens besteden ze zo'n dingen uit en wat voor lol heb je dan aan je job?' en we printen draaiboeken en powerpoints en we rennen nog wat door.

Op kantoor staan 286 dozen gestapeld met daarin boeken, pritt-buddies, scans, Moleskines, draaiboeken, folders, affiches, tafelkleedjes. Er staan 40 bloempotjes klaar met daarin 40 prikkers met daaraan 40 keer het logo. Er staat een paar honderd liter drank, er staan dozen met een assortiment koekjes, dozen met een assortiment wafels, dozen met zoute stokjes. Thuis hangt er een nieuw jurkje over de stoel. Op tafel ligt een nieuw paar kousen. Ik slaap al weken slecht en mijn mentale ruimte krimpt met de dag tot er nog één kruimel overblijft en die kruimel heet: morgen en overmogen. Tijd voor feest.

Deze twee badges liet ik inclusief vestje liggen op de trein, halte Brugge.

Vroeger had ik een houten lat. Daar plakte ik stickertjes op. Enzo. En ik schreef er twee zinnen op. Deze:

De school kon naar mij fluiten,
als ik een poes zou wezen.

Dat had ik uit een gedicht van Fetze Pijlman.