Het was voorspeld. Mijn hoofd een kluwen, mijn nachten al helemaal, mijn dagen onvoorspelbaar. Maar vandaag gaat het goed en ga ik door. Het kleinste lettertje dat erin zit eruit wringen. Of: die deadline halen, die ene deadline nog halen.

Soms lijkt het een spel en ik speel mee. Bij het spel hoort een wieg. En lakentjes in bloemetjesstof. Een kamertje. Rompertjes en ieniemieniesokjes. Ik speel mee. Een beetje vanop een afstand. Zo speel ik meestal, denk ik. Of is het dat ik eigenlijk wacht tot de bel gaat. Tot iemand geen zin meer heeft. Tot iemand die groter en ouder en wijzer is, zegt: jaja neenee dat dacht je maar.

Ik had ruimte nodig. Er zat een reiger op de tak over het water. Er liep een grote muis (of een kleine rat) bij me langs. Twee stoelen verder kwam ook iemand zitten met een fiets en een boek.