Soms lijkt het een spel en ik speel mee. Bij het spel hoort een wieg. En lakentjes in bloemetjesstof. Een kamertje. Rompertjes en ieniemieniesokjes. Ik speel mee. Een beetje vanop een afstand. Zo speel ik meestal, denk ik. Of is het dat ik eigenlijk wacht tot de bel gaat. Tot iemand geen zin meer heeft. Tot iemand die groter en ouder en wijzer is, zegt: jaja neenee dat dacht je maar.