Ik begin 2016 met Astrid Lindgren. Letterlijk: op oudejaarsavond (Mijn lief en ik doen al jaren niet meer aan toeters aan bellen, eerder aan lekker eten en een goed boek. Dit jaar was het eten spaghetti bolognaise, want favoriet van de dochter (ok, en van mij). En die beslist tegenwoordig hoe (on)gezellig een etentje wordt, door haar bord al dan niet boos aan de kant te schuiven.), op oudejaarsavond, dus, las ik Denna dagen, ett liv. De prachtige biografie van Astrid Lindgren door Jens Andersen. Wat een vrouw, wat een leven!

De biografie stond al een tijdje in de kast, maar ik was 'm beginnen lezen omdat ik over Astrid Lindgrens oorlogsdagboek ging schrijven. Dat stuk was nog een gevecht. Het was het eerste grote dat ik schreef sinds Saar er is, laat ik zeggen dat het stukken schrijven niet meer in mijn vingers zat. Maar nu is het toch klaar geraakt (het staat hier) en de biografie is uit. Ik moest een beetje huilen toen ze op de laatste pagina, zomaar ineens op haar 95ste, doodging.

Het klinkt een beetje fout om haar een held of een inspiratie of een voorbeeld te noemen. Maar dat is ze wel. De biografie staat vol potloodlijntjes. Zichbaar en onzichtbaar, dat laatste van al die keren dat ik ergens op verplaatsing aan het lezen was en geen potlood bij had. Bij hoe ze over kinderen denkt, en hoe volwassenen kinderen veiligheid en vrijheid moeten geven. Het gedicht van Kahlil Gibran dat ze begin jaren '30 uit de krant knipte en in haar dagboek plakte, heb ik overgeschreven. (Het eindigt met dat je wel kan proberen op je kinderen te lijken, maar dat je niet moet proberen hen op jou te laten lijken, want het leven gaat vooruit en niet achteruit.) Ik lees nadrukkelijk hoe graag ze alleen was. En gewoon al de frase 'denna dagen, ett liv'. Deze dag, een heel leven. En het is dat ik niet alle dagboekfragmenten en brieven kon onderlijnen, maar wat hou ik van haar heldere en geestige en oprechte manier van schrijven.

Dus dat voelt wel goed. Het jaar beginnen Astrid Lindgren. Haar het jaar mee in nemen.