Het is onze dag niet. We staan met z'n tweeën te kijken naar hoe ze huilt en blijft huilen. We weten niet wat te doen. En ik ben moe, zo moe, en ik heb hoofdpijn en mijn lief moet gaan werken en en en. Het is onze dag niet. Als ze na het eten in slaap sukkelt, knoop ik de draagdoek om. Als ze wakker is en weer ongelukkig, draag ik haar op mijn borst. Ze hangt scheef en de doek draait vervelend over mijn schouder maar hey, ach, het gaat 'm niet om lange wandelingen vanavond. We wringen ons van uur naar uur, we sukkelen de avond in. Nog heel even en het is kerstvakantie.