Haar dutjes overdag zijn breekbaar. Ik probeer te zien wanneer ze moe is, ik probeer haar te slapen te leggen, ik zoek een plek waar ze wil zijn ook al weet ze het misschien zelf nog niet, ik zing een liedje of ik zing net niks, ik probeer haar tutje te geven, of Toos om op te sabbelen. De ene keer lukt het. Dan loop ik op kousenvoeten naar de keuken. Dan adem ik stil. De andere keer lukt het niet. Dan, tja, dan is het niet leuk. En dan helpt zo'n nieuwsbrief van Kind & Gezin ook niet, die praat van rust en regelmaat en tekens herkennen en je kind wakker te slapen leggen. Ik probeer elke keer opnieuw. Er moet een trucje zijn, laat er een trucje zijn, dat we kunnen vinden.