Voor mijn werk schrijf ik mee aan een soort brochure over baby's slash peuters en boeken.

Dat is interessant.

Er staat namelijk in dat baby's van boeken houden en waarom. En hoe je dat eigenlijk doet, voorlezen aan zo'n mini-uk. Maar ik schrap de zin van elke dag minstens vijf minuten wegens sciencefiction. Ik maak ervan: zie het niet te groot, peuters zijn wriemelkonten. Die van mij toch. En dat zou naar verluid een rustig kindje zijn. Maar ik kan niet alles schrappen. Boeken zijn belangrijk en fijn. En ik geloof graag dat je kindje in slaap lezen rust brengt en een warm en veilig gevoel geeft. Maar dan denk ook: ok. Gaan slapen is slaap lekker zeggen tegen alles en iedereen, pyjama aan doen, flesje drinken, indommelen, tandjes poetsen en elke keer trots zijn dat we dat ook echt doen, slaapzak aan, tutje nemen, knuffel nemen, liedje zingen, bedje in, zoen. Voorlezen, zo met een boek bij of naast of in bed, dat komt later wel, weet ik.

Ja toch. 

Dat je als jonge en onzekere ouder overstelpt wordt met goeie raad en dingen die je moet doen om je kind niet van jongsaf aan te verprutsen, mail ik naar mijn collega. Dat je erg sterk moet staan om niet van meet af aan een schuldgevoel op te doen. En dat dat gezond verstand waarvan je altijd dacht dat je het had en dat je gewoon zou volgen, nouja, dat dat snel zoek geraakt.

Maar een brochure dus. Voor jonge ouders. Die het beste voor hebben met hun mini-uk.