Ik was met mijn lief op zijn zeven-weken-date met de dagkliniek. Mijn lief heeft de ziekte van Crohn en krijgt remicade maar verder alles goed, hij voelt zich allerminst aangesproken door de affiche die hem kracht wil geven om ziekte en werk te combineren. Ik denk dat hij die affiche niet eens gezien heeft.

Maar ik ging dus mee. Dat was een miljoen jaar geleden, meestal gaat hij gewoon alleen. Ik zat naast zijn zetel in een zetel die iets minder functies en geen stekker had. Ik haalde koffie uit de termos bij het onthaal. Ik luisterde naar wat de verpleegster tegen de oude man zei. Ik las de Dag Allemaal, de Weekend Knack en twee Libelles. Ik ging mee op consultatie bij de dokter. Ik keek uit het raam. En de hele tijd, de hele tijd, dacht ik: hier is Saar geboren. Daar zo, zei mijn lief. Hij wees naar een verdieping onder ons, met kleine ramen waar je niet door kon kijken. Daar, in zo'n kamer is ze geboren.