Ik begon de therapie, in juni was dat, met een beeld dat ik uit een boek had. Uit Prep van Curtis Sittenfeld. Topboek. In dat beeld stond de hoofdpersoon op een brug te kijken naar hoe een rivier vol rotzooi onder haar door stroomde. Zo voelde ik mij, zei ik. Soms. Maar al zo lang. Alsof ik netjes gewassen en aangekleed op een brug sta te kijken, of niet sta te kijken, al naargelang, naar alle rotzooi onder en in mij.

Gisteren zocht ik dat beeld nog eens op. Het gaat helemaal niet over rotzooi. Het zegt eigenlijk nog veel beter dan ik dacht waar het wel over gaat.

"And the things you said, the walk from chapel to the schoolhouse, your backpack, tests, these were a bridge running above the rushing water of what you actually felt. The goal was: learn to ignore what's down below."