Jaap Friso heeft Hertz ook gelezen. Mijn hart bonst als ik vanop Facebook doorklik naar zijn recensie. Ik zie een 8, ik zie iets van vanaf 12 jaar, mooi schrijven en geen wonder dat Marleen Nelen door Querido opgevist is. Ik zit een beetje te beven terwijl ik naar zijn stukje kijk. Je zou er bijna van gaan denken dat ik Hertz zelf geschreven had.

Dat heb ik allesbehalve, al heb ik wel het hele boek zitten denken dit-wil-ik-ook-(maar-dan-anders). Ik vond het prachtig. Die sfeer, die traagheid, die details. Ik was al fan van het detail. Ik wist nochtans dat je een verhaal kan doodslaan met te veel details, te veel gedoe, te veel woorden. Hertz is het tegenvoorbeeld. Je kan een verhaal weelderig en open maken met details.

Terwijl ik naar Jaap Friso's recensie staar, denk ik plots dat ik geen zin meer heb in recenseren. Ik vond het altijd leuk, spannend ook, zo'n beetje onderzoeken hoe een verhaal in elkaar zit en waarom het wel dan niet werkt. Maar nu: nee. Nu wil ik geraakt worden. Ik wil de schoonheid zien en moedwillig blind blijven voor de ingezakte stukjes, de al lang vergane clichés en de houterige zinnen. Ik wil niet meer tegen Jaap Robben zeggen dat hij wel érg veel vergelijkt in Birk, maar zijn mooiste metaforen onder mijn vel meedragen en that's it. Ik wil me bij De legende van Sally Jones van Jacob Wegelius niet afvragen hoe het er in het Zweeds staat en of dat niet een tikkeltje knullig vertaald is, maar me laten meevoeren door de illustraties en denken dat-is-zoals-in-Amelie-Poulain-ongeveer en alleen al daarom alle punten geven. Met recenseren heeft dat niet meer veel te maken.

Ik wil overigens ook niet dat iemand een beetje zo-zo doet over een boek dat mij raakt. Dus sorry Jaap Friso, dat ik je recensie alleen vanuit de verte bekeken heb.