Toen ik Huwelijk van Jeffrey Eugenides las, ben ik voor het einde gestopt met lezen omdat ik niet wou dat het uit en gedaan ging zijn. Dat Was Een Boek. Van Middlesex ben ik altijd bang geweest. (Ik ben ook bang van de Russen, van alle Nobelprijswinnaars, van Orlando, en eerlijk gezegd ook een beetje van Haruki Murakami.) Maar zie. Iemand zei me dat het heel erg goed is en toen had ik het ineens bij van de bib. In diezelfde stapel zaten twee Zweedse detectives waarvan ik er eentje uit heb (die was niet echt goed, maar het speelde zich af op Gotland en het was leuk daar nog eens te zijn), en ik de andere na de eerste drie pagina's aan de kant gelegd heb (nee dank u en naar Linköping hoef ik niet zo nodig). Ik wil maar zeggen dat ik geen haast maakte met Middlesex.

Maar nu ben ik begonnen!

Ik ben op pagina 21 en ik stop maar vast even.

("Mijn vader ging nooit mee, die was op achtjarige leeftijd van zijn geloof gevallen vanwege de exorbitante prijs van votiefkaarsjes." BAM! Zo te kunnen schrijven!)