Ze zeurt. Ze wil niet op het kussen, niet in haar park, niet in de stoel. Op het verzorgingskussen wil ze wel. Dat is top. Maar niet zo handig voor mij. In de draagdoek houdt ze haar hoofd stijf rechtop (rechtop!). Ze valt niet in slaap maar ze zeurt ook niet. Ze kijkt. We wandelen door het huis. Ik toon haar voor de triljoenste keer de keuken. Ik leg uit wat ovenwanten zijn. Ik schuif het witte kastje open, zeg dat daar de rijst en de noten en de kruiden en de bulgur en de linzen staan. En dat ik graag linzen lust. Ik haal het deksel van de pot verse linzensalade, kijk, lekker. We wandelen heen en weer. Soms gooit ze haar hoofd naar achteren en kijkt ze mij aan.