Ik wil niet tellen hoeveel weken, maanden ik gedaan heb over Oliver van Edward van de Vendel. De paar uren die mijn lief en ik samen met onze boeken en verder niets aan de koffie gingen, die. Maar Oliver past daar bij nader inzien wel bij. Het is niet van de meeslependste young adult, maar van de trage en intrigerende. Over hoe mensen dicht, dicht bij elkaar staan en toch rondjes rond elkaar draaien. Over elkaar raken en willen raken en dat dat niet hetzelfde is. En er zijn deze twee stukjes:

"Hij racet aan huizen voorbij waar mensen identiek zijn aan de mensen die ze gisteren en vorige week waren. Ze hebben allemaal problemen en daar leven ze zo'n beetje overheen. Dat doen mensen."

"Misschien is dit geen verdriet. Misschien is dit alleen maar de pijn om alles wat verandert. Pijn is te verdragen, en niemand is werkelijk schuldig aan het feit dat alles verandert. Ook far niet. Far is misschien niet werkelijk schuldig. Het is de pijn om alles wat verandert die hen een voor een heeft besmet, die hen allemaal getagd heeft, ze zijn gedoemd om mee te buigen."

Mooi.

Edward van de Vendel, Oliver (Querido, 2015).