Luc De Vos is dood. Luc De Vos is godverdomme dood. Voor Saar zullen de liedjes van Gorki de liedjes van een dode zanger zijn. En dat ik dit onthield uit een interview in De Morgen van een paar weken geleden, is nu het laatste geworden.

"Er is een tijd geweest dat ik trots was op mijn arbeidersafkomst - mijn vader werkte in de chemische industrie en is op zijn negenenvijftigste, net als al zijn collega's, aan kanker gestorven - maar achteraf bekeken was dat misplaatst. Je hebt er niets aan om in een dergelijke omgeving grootgebracht te worden, je krijgt geen tools aangereikt, vooral niet op sociaal vlak. Ik heb het nog altijd moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen, zeker cultureel onderlegde mensen, ik heb altijd schrik om mij op te dringen. Dat is een gevolg van mijn opvoeding. En ja, ik vind het spijtig dat ik thuis niet meer ben gesteund in mijn drang naar 'het hogere'. Wij hadden één boek in huis: een omnibus van Ernest Claes, met daarin onder andere het machtige novellekke Floere het fluwijn. Dat stond bij ons op de schouw. Dat is toch een groot verschil met de meesten van mijn vrienden en kennissen. Laat ons zeggen dat 90 procent daarvan in een soort van cultureel milieu geboren is. Soms komt het zelfs op het nepotistische af op mij over, dat ik denk: ja, maar zo is het niet moeilijk, natuurlijk, als je het allemaal met de paplepel krijgt ingegoten."