Het verbaast hem, zei hij, als mensen hem zeggen dat hij altijd zo'n persoonlijke verhalen vertelt. Als ze zeggen dat hij zijn gedachten en zijn ideeën zomaar voor het oprapen legt. Persoonlijk, persoonlijk, zei hij, en dat hij toch niemand in zijn keuken binnen laat en uit zijn slaapkamer blijven ze al helemaal. Ik zei dat ik zelf mensen eerder in mijn keuken en in mijn slaapkamer zou laten dan dat ik mijn ziel op tafel zou leggen zoals hij dat doet, zo zie je maar, en daar bedoelde ik vooral iets mee van open en eerlijk en eigenlijk ook bijzonder. Hij zei dat de dingen die hij denkt niet eens van hem alleen zijn. Dat ze ook maar opgeraapt zijn uit de dingen die hij ziet, die andere mensen vertellen, gedachten die ze delen, ideeën die ze voor het oprapen leggen. Zoals ik graai in wat ik in kranten lees en van mensen hoor, in wat hij daar toen aan die tafel vertelde. Dat zei ik niet, dat zie ik nu.