Goed.

Ik stond in de boekenwinkel maar niet bij de fictie, niet bij de sectie geschiedenis en zelfs niet in de kinderboekenhoek. Ik stond in een hoek achterin die niet echt een label had. Geestelijke gezondheid had een label kunnen zijn.

Of: zelfhulpboeken.

Omg, ik stond bij de zelfhulpboeken en de rest van de winkel interesseerde me niet.

Ik bladerde door een boekje dat je leert mediteren. Het was van mijn mindfulnessleraar, ik herkende zijn zinnen. Het was een doe-boek, er zat een cd bij.

De avond voordien had ik voor het eerst drie kwartier gemediteerd. In mijn eentje, met mijn mindfulnessleraar naast me in een cd-speler. Ik zat, want dat hoorde bij de opdracht. Dit was zittend mediteren.

Het was vreselijk.

Ik had geen kussentje en geen plankje zoals in de les. Ik vond geen stoel die niet kantelde als ik er netjes en comfortabel op wou zitten. Ik zat op een stapel woordenboeken maar die schoven weg. Terwijl mijn leraar me traag en wijs toesprak, gleed ik letterlijk en figuurlijk weg, maar ik wist dat dat erbij hoorde, dat gaf niet, dat was allemaal ok. Na een tijdje had ik overal pijn, maar ook dat hoorde erbij. Ik begon te zweten, te draaien. Ik kreeg geen lucht meer. Ik deed een paar stappen door de kamer. De vloer kraakte zo hard dat ik de cd niet meer hoorde. Ik keek door het raam, zo ver mogelijk in de verte. Ik keek naar de cd-speler. Ik probeerde te zien hoeveel minuten nog. Nog heel erg veel.

Ik dacht: adem, zie, stel vast, registreer.

Ik stelde vast dat ik weg wou. Dat ik dit niet kon. 

En hoe lang nog?

De laatste minuut was de beste.

Ik denk dat ik toen ongeveer was waar je met mediteren kan geraken. Als je geluk hebt.

Ik kocht dus dat boekje dat je leert mediteren.

Ik kocht ook Stil leven van Kristien Bonneure. Over wat stilte is en doet.

En Reasons to stay alive van Matt Haig. Over zijn depressie. 'Words, spoken or written, are what connects us to the world,' schrijft hij.

Niet echt zelfhulpboeken. Maar toch.