Ik ga naar Permeke voor een film, een cd, gedichten en een verhaal. Die vervelende trap naar boven is een grapje waar ik altijd om moet lachen. De koffie op het plein blijkt uit Stockholm te komen (uit de mini-koffiebar op Södermalm waar G. en ik door die andere koffiezaak in de stad naartoe gestuurd waren en waar we eerst in een mini-hoek binnen zaten en daarna aan een mini-tafeltje buiten). Ik praat een beetje met de man van de zaak. Dat hij nog nooit in Stockholm geweest was. Dat hij daar eens naartoe moet. Onderweg naar huis is het licht helemaal nieuw geworden.